دنیای عجیبی شده
یکی پول هایش را پارو می کند
یکی اشک هایش را....

 همیشه نگاهی راباورکن که وقتی ازان دورشدی منتظرت باشد

ميدونم الان داري به من ميخندي...
به حرفهام...به تنهايي هام...به گريه هام...به....الان خوش باش
ولي عزيزم يادت باشه اگر يه روز نوبت من شد كه بهت بخندم..
من به حالت گريه ميكنم نه خنده..
چون ميدونم ديگه تو زنديگيت يكي مثل من به خوابتم نمياد

گاهي خنده بيخ گلويم را ميگيرد.
آخرش هيچكس نفهميد نا خوشي من چيست،
همه گول خوردند

خـاطرآت رآ ورق مـیـزنـمـ !

انگـآر همـیـטּ دیـروز بـود ڪہ میگفتـے :

بـرآے همیشـہ و تـآ آخـریـטּ لحـظـہ ے نـفـس ڪشیـدنـمـ ،

بـآ تـو خـوآهـمـ مـآنـد !

امـآ اڪنـوטּ ...

نـہ از تـو خبـرے هست ،

نـہ از حرفهـایـت اثـرے

جه خوش خیال بودم که فکر میکردم تو
خوبترین خوبهایی...!!
اما نه !
این من بودم که توقعم کم بود ....

من که نقاشی ام تعریفی ندارد
لااقل خودت راهت را بکش و بـــــرو !!

آدمي که تنهات ميذاره رو نبايد هيچوقت تمديد کرد.
يه بار زخميم کردي ولي بخشيدمت
اماکاش يادم نرفته بود کاکتوس رو نبايد نوازش کرد.

من که تسبیح نبودم،تو مرا چرخاندی

مشت بر مهره تنهایی من پیچاندی

مهر دستان تو دنبال دعایی میگشت

بارها دور زدی ذهن مرا گرداندی

ذکرها گفتی و بر گفته خود خندیدی

از همین نغمه تاریک مرا ترساندی

بر لبت نام خدا بود-خدا شاهد ماست

بر لبت نام خدا بود و مرا رقصاندی

دست ویرانگر تو عادت چرخیدن داشت

عادتت را به غلط چرخه ایمان خواندی

قلب صد پاره من مهره صد دانه نبود

تو ولی گشتی و این گمشده را لرزاندی

جمع کن:رشته ایمان دلم پاره شدست

منکه تسبیح نبودم،تو مرا چرخاندی

زندگی را درک کن.زیرا آخر جاده ی زندگی تابلویی هست با این نوشته:دور زدن ممنوع!